Moi krytycy zawsze zarzucają mi, że nie ma badań na ludziach, które mogłyby zweryfikować moje badania na temat znaczenia alkaliczności w leczeniu chorób.
Takie badania jednak już istnieją. Poniższe badanie opisuje zastosowanie zasadowego minerału, wodorowęglanu sodu w leczeniu przewlekłej choroby nerek.
Streszczenie wyników badań nad zastosowaniem wodorowęglanu sodu w leczeniu chorób nerek
Autor: Jim Glare
Badanie kliniczne z grupą kontrolną wykazało, że podawanie suplementu wodorowęglanu sodu (sody oczyszczonej) pacjentom, którzy cierpią na przewlekłą niewydolność nerek, spowolniło osłabienie czynności nerek, a także poprawiło stan odżywienia organizmu badanych. Podobne oddziaływanie zaobserwowano w przypadku kwasicy.
Zdaniem autorów eksperymentu, testy na zwierzętach i krótkoterminowe badania kliniczne mogą być potwierdzeniem zdrowotnej korzyści, jaką przynosi pacjentom suplementacja wodorowęglanu sodu. Jej wpływ na organizm w dłuższej perspektywie czasowej nie został jednakże jak dotąd ustalony. W opisywanym badaniu skoncentrowano się na porównaniu różnych kuracji na przestrzeni dwuletniego okresu czasu, w grupie pacjentów wymagających dializowania – „taktykę” podawania suplementu wodorowęglanu sodu skonfrontowano zatem ze zwyczajowym przebiegiem leczenia.
Uczestnikami badania byli dorośli pacjenci z klirensem kreatyniny (CrCl) w przedziale od 15 do 30 ml/min na 1,73 m2/rok; przy równoczesnym poziomie wodorowęglanów w surowicy w granicach (16 do 20 mmol/L), których losowo przypisano bądź to do grupy leczonej standardowymi metodami, bądź do grupy, która miała zażywać doustnie wodorowęglan sodu (w założeniu: 600mg – 3 razy dziennie; miareczkowanie mogło być jednak dostosowywane do indywidualnej reakcji)
Główne punkty końcowe badania określały: spadek współczynnika CrCl; proporcję pacjentów, u których zaobserwowano wyraźny spadek CrCl (poniżej 3ml/min na 1,73 m2/rok) oraz przypadki końcowego stadium niewydolności nerek (ESRD).
Do badania przystąpiło razem 184 uczestników, których po roku oceniono pod kątem kwalifikowalności. W fazie rozlosowania brało udział 134 pacjentów (ostatecznie 20 odstąpiło od badania, a 30 nie zostało zakwalifikowanych z różnych powodów).
Pięcioro pacjentów z grupy, której miał być podawany wodorowęglan sodu, wycofało się z badania przed zażyciem jakichkolwiek testowanych leków. Tym niemniej uwzględniono ich również w analizie.
Grupa zażywająca wodorowęglan sodu wykazała podwyższone poziomy wodorowęglanów w surowicy, a także wzmożone wydalanie sodu; u pacjentów nie zaobserwowano jednak znaczących zmian wysokości ciśnienia krwi. W dalszym przebiegu badania odkryto, że u pacjentów dostających suplement, osłabienie czynności nerek następowało wolniej w porównaniu z grupą kontrolną – tj. w tempie 1,88 ml vs. 5,93ml/min na 1,73m2/rok, w trakcie trwania obserwacji.
Zgodnie z prawdopodobieństwem, grupa zażywająca suplement była mniej narażona na gwałtowane pogorszenie czynności nerek (9% w stosunku do 45% w grupie kontrolnej; przy względnym ryzyku wynoszącym 0,15, przedziale ufności <0,06-0,40> 95%; gdzie P < 0,001). W tej grupie odnotowano również mniej przypadków końcowego stadium niewydolności nerek ESRD (6,5% do 33% w grupie kontrolnej; ryzyko względne 0,13; przedział ufności 95%; gdzie: P < 0,001). Co więcej, poprawił się też stan parametrów odżywienia pacjentów. Pacjenci z grupy „suplementu”, jako niepożądane zdarzenie zgłaszali jedynie nieprzyjemny posmak w ustach.
Ostatecznie, autorzy badania wywnioskowali, że suplementacja wodorowęglanu sodu wpływa korzystnie na leczenie przewlekłej choroby nerek, spowalniając pogorszenie czynności nerek oraz poprawiając ogólny stan odżywienia organizmu.
Relacjonując mocne strony badania i napotkane ograniczenia, lekarze podkreślili fakt, że obserwacja była przeprowadzona na niejednorodnej populacji, reprezentatywnej dla rutynowej praktyki; a jej standardowy czas trwania pozwala na formułowanie klinicznie istotnych wniosków. Jako główną słabość wymieniono brak zastosowania podwójnie ślepej próby przy projektowaniu badania kontrolowanego placebo. Badacze kliniczni nawołują do wieloośrodkowych kontrolowanych badań placebo, które mogłyby ostatecznie zweryfikować otrzymane wyniki.
